BlueForum

"Rozum zmusza nas do tego wniosku, gdy rozmyślamy o
wszechświecie rzeczy w ich początkach. Ci, którzy uciekają się do
pomysłu o nieskończonym ciągu, różnymi drogami zostali
zmuszeni do założenia pierwotnej podstawy istnienia, różnie
nazywając ją - materią, umysłem lub siłą - w zależności od tego,
co najbardziej odpowiada ich teoriom. Gdy się zapomną, ci, którzy
zaprzeczają pierwszej przyczynie, są zmuszeni do jej uznania, co
można zauważyć z doświadczenia Henry'ego Warda Beechera i
Roberta Ingersolla. Tak się dziwnie złoŜyło, że najbardziej
elokwentny kaznodzieja Ameryki i najbardziej elokwentny
agnostyk byli przyjaciółmi i wzajemnie się odwiedzali. W czasie
pewnej wizyty, jaką pan Ingersoll składał panu Beecherowi, ten
pierwszy bardzo podziwiał pięknie wykonany globus znajdujący
się w gabinecie tego drugiego. Po dokładnym obejrzeniu i
bezgranicznym podziwie dla techniki widocznej w precyzyjnie
zarysowanych kontynentach, oceanach itp. globusa pan Ingersoll
zapytał: „Kto go zrobił ?" Korzystając z okazji, pan Beecher
szybko odparł: „Nikt. Sam się zrobił"! Domyślając się intencji tej
uwagi, znany agnostyk, zagryzając usta, nie odezwał się ani
słowem, i zażenowany, wkrótce potem opuścił dom pana
Beechera." - cytat z książki Bóg

Czyli w sensie, że Beecher był Bogiem? Czy utożsamił się z nim mówiąc agnostykowi, że sam się zrobił. A może tylko chciał poczuć się jak Bóg i pokazać swoją wyższość nad kolegą?

Dam sobie przysłowiowo coś uciąć, że ktoś już wkleił identyczny post z czego wytworzyła się dziwna dyskusja z udziałem świadków Jehowy. To żadna argumentacja, w dodatku niczego nie dowodząca. Też mogę przytoczyć fajną anegdotę, czy raczej sparafrazować słowa wielkiego badacza R. Dawkinsa, że "dyskusja z fanatycznymi wyznawcami jest jak osobliwa gra w szachy - choćbyś nie wiem jak genialnym był szachistą, strona przeciwna po prostu usiądzie przy szachownicy i w odpowiedzi na pierwszy ruch poprzewraca wszystkie figury i powie, że wygrała".

joobler napisał(a):Czyli w sensie, że Beecher był Bogiem?

Raczej prowokatorem...
Ale to dobrze, bo tym razem poczytam sobie za zasługę rozgryzienie tej prowokacji już po pierwszym poście, a to znaczy, że uczymy się na błędach. Poprzednio zajęło mi to chyba ze 2 lub 3 posty pustej polemiki.

celem jest życie a nie wiara, można na przykład żyć dla innych lub dla przyjemności, kolejny argument "z dupy"

zauważyłe, że osoby niewierzące często mają lepsze zasady moranle niż te, które uważają się za dobrych katolików, np. mój kolega, który chodzi 6 razy w tygodniu do kościoła modli się o śmierć faceta, który jest mężem kobiety, z którą się spotyka. tylko wtedy może się z nią związać, bo mają ślub kościelny. nie przeszkadz mu to pouczać we wszystkim. masakra.

Ja wierzę w Boga i nic na tym nie tracę

ale dlaczego właściwie niby trzeba? Czy to, że w coś wierzymy coś zmienia? Odnoszę wrażenie, że wiara to taki pretekst by się od czasu do czasu przyhamować, taki kaganiec zewnętrzny gdy wewnętrzny zawodzi.