marcin2468 napisał(a):ekstasis ( niewiem dokładnie jak to się pisze )
Jest to ten sam ,,sen'', który Bóg zesłał na Adama, kiedy stwarzał kobietę (Rdz 2,21) oraz na Abrama, kiedy zawierał z nim przymierze (Rdz 15,12) - w obu tych miejscach LXX przetłumaczyła taredēmāh (/*) jako >'ekstasis
Opętanie jest jednym z podstawowych zjawisk znanych religiom pierwotnym i kultów ekstatycznych (gr.ekstasis = "wyjście z (ciała)", oddanie własnego ciała do dyspozycji komuś innemu). Opętanie to jedna z form nawiązywania kontaktów z innym światem: zaświatem, jeśli chodzi o opętanie przez ducha (dusze) zmarłych, światem bogów, bóstw lub demonów, jeśli chodzi o opętanie przez istoty boskie. Religie nie traktują zatem opętania jednoznacznie, uznając go za doświadczenie dobre lub złe. Abstrahując już od faktu, że kategorie "dobra" i "zła" w religiach pierwotnych nie są ściśle określone, opętanie, w zalezności od tego, jaka funkcję pełni, może uchodzić za dar lub przekleństwo, chorobę lub środek leczenia z choroby.
W teologii chrześcijańskiej opętaniem określa się zawładnięcie ciałem osoby opętanej przez demona. Teolodzy rozróżniają przyczyny opętania na zawinione i niezawinione. Za zawinione uważają między innymi dobrowolne oddanie się diabłu, świętokradztwo, uprawianie magii, wróżbiarstwa. Do niezawinionych zaliczają z kolei padnięcie ofiarą przekleństwa, czarów, a także opętanie dopuszczone jako doświadczenie Boże (np. cierpienie ekspiacyjne).
Jezus Chrystus uwalnia opętanego przed Diabła - Iluminacja na średniowiecznym manuskrypcie
Jezus Chrystus uwalnia opętanego przed Diabła - Iluminacja na średniowiecznym manuskrypcie
W opisie opętania teologia chrześcijańska wyróżnia występowanie pewnych zjawisk towarzyszących opętaniu. Zjawiska te są podobnie opisane także w innych kulturach i religiach: mówienie językami nieznanymi osobie opętanej, lewitacja, nadzwyczajna siła, a zwłaszcza wstręt do rzeczy świętych i poświęconych (hostia, relikwie, woda święcona), odróżnianie hostii konsekrowanych od niekonsekrowanych i wody święconej od zwykłej (w ujęciu katolickim - odmienne podejście reprezentować będą te odłamy protestantyzmu, które nie uznają ważności tzw. święcenia wody oraz realnej obecności Chrystusa w hostii).
Według Biblii oraz kościołów chrześcijańskich, w tym Kościoła katolickiego, podczas obrzędu zwanego egzorcyzmem, można uwolnić osobę z mocy demonicznej. Sam Nowy Testament dostarcza kilkudziesięciu przykładów opętań i egzorcyzmów wykonywanych przez Jezusa Chrystusa, apostołów i - z mizernym skutkiem - także przez świeckich. W katolicyzmie do egzorcyzmowania uprawnieni są biskupi oraz księża przez nich upoważnieni. Świeccy mogą modlić się tzw. egzorcyzmem prostym. Także w innych wyznaniach do posługi egzorcyzmowania w pewnym zakresie (w wyznaniach o charakterze ewangelicznym - wolnokościelnym w pełnym zakresie) mogą być dopuszczeni świeccy, choć ze względu na liczne, opisane już w Biblii, niebezpieczeństwa wiążące się z posługą egzorcyzmowania, jak dla uniknięcia atmosfery sensacji, unika się udziału świeckich w egzorcyzmach
Ekstaza, greckie słowo ekstasis, oznaczało pierwotnie działanie, przemieszczenie się lub znajdowanie się poza sobą, w filozofii, szczególnie platońskiej, wskazuje na stan ducha lub umysłu zmierzający do wyjścia poza ograniczenia ciała. Ekstaza nadprzyrodzona występuje w wyższych stanach zjednoczenia mistycznego. Jest ona darem „wlewanym" do duszy dzięki działaniu Boga[91]. Definiuje się ją jako „wyłączenie zmysłów spowodowane silną koncentracją wewnętrznej uwagi, która wywołuje osłabienie lub zawieszenie władz somatycznych oraz przerwanie łączności z rzeczywistością zewnętrzną"[92]. Obejmuje ona trzy integralne elementy: świadomość zjednoczenia z Bogiem - Osobą, niezwykłą koncentrację wszystkich władz psychicznych na rzeczywistości doświadczanej oraz towarzyszące jej fenomeny somatyczne[93].
Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 214 gości