Pokłosie

[Babyblue]

20 października (sobota) odbędzie się pierwszy, publiczny pokaz filmu POKŁOSIE w reżyserii Władysława Pasikowskiego. Bilety zostały już wyprzedane!

„Pokłosie” w reż. W. Pasikowskiego wejdzie na ekrany kin 9 listopada. Do tej pory film pokazany został na 37. Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni, gdzie zdobył nagrodę dziennikarzy. 20 października o godz. 21.00 w ramach 28. Warszawskiego Festiwalu Filmowego odbędzie się pierwszy, i jedyny!, publiczny pokaz filmu. Publiczność festiwalowa dopisała – bilety na seans zostały wykupione w ciągu kilku godzin od rozpoczęcia sprzedaży.

Czekacie? a może ktoś idzie na pokaz festiwalowy?

[KenWatanabe]

Mam bilet na ten film ale to tylko dlatego, że od lat chodzę na WFF. Zawsze wysyłają mi powiadomienie przed rozpoczęciem festiwalu i sobie wybieram co ciekawsze pozycje. Ale szczerze mówiąc nie wiedziałem, że ten film to coś aż tak specjalnego, bo opisy czytam dość pobieżnie, a sam wybór jest dość wybiórczy bo poza sztuką obejmuje takie kryteria jak dogodny czas i termin seansu.

Ale skoro tak to zapamiętam sobie i na pewno nie odpuszczę tej pozycji.

[RanyJ]

Też nie odpuszczę tego filmu. Nie mam takich wtyków, jak Ken i poczekam do listopada. Nie boję się o film, bo to Pasikowski, który nie robi kiczu tylko filmy z prawdziwego zdarzenia. Bardziej się za to obawiałem Stuhra, ale to chyba dlatego, że kojarzę go z filmów sprzed 10 lat, a ponoć wypadł dobrze w Pokłosiu.

[niania_ogg]

To ja pierwszy raz słyszę o takim filmie. Zapamiętam.

[Kiciamila]

O "Pokłosiu" mówi się DUŻO. Opinie są podzielone, co śmieszne jeszcze przed premierą. Czekam na film z otwartą głową

[harry_wikary]

Czy ktoś widział film ?

[KenWatanabe]

Cóż,
Do pokłosia podszedłem z czystą głową, nie wiedząc nawet o czym ów film będzie. Na ulotce przeleciałem tylko pobieżnie fabułę, więc element zniesmaczenia oklepaną w kinematografii fabułą opartą na wojennym losie żydów nie trafił mnie znienacka po kilku pierwszych scenach.

I tak oto przejdę do końca filmu , po pierwsze dlatego żeby nie spoilerować, ale też dlatego, że film trafia do nas bardzo bezpośrednio i czas na refleksje przychodzi dopiero po przysłowiowych napisach. Tutaj moje odczucia były dwojakie. Po pierwsze zdałem sobie sprawę, że obejrzałem właśnie bardzo dobry thriller którego najmocniejszymi stronami są świetnie dobrani aktorzy i wręcz zachwycająco realistycznie skonstruowane postacie i scenerie. A także fajnie zbudowana wielowątkowa historyjka z pogranicza filmu noir, która przy odpowiednio dobranych kadrach, pięknie zlewała się w niedopowiedzianą całość; ciekawą fabularnie i zgrabnie zmontowaną i wyreżyserowaną.

Potem jednak, po drugie, dochodzi do nas, że kontrowersja jest jakby a posteriori wpisana w każdy z wymienionych wcześniej elementów. Niby ma być to realistyczna konwencja, co się nawet udaje, niby fakty historyczne, a jednak odnosi się nieodparte wrażenie, że to wszystko to po prostu strzał we własne kolano. Cała otoczka jak muzyka, światło etc, daje monumentalne podwaliny przesadzie w przedstawianiu martyrologii. Jak łuski po nabojach na miejscu zbrodni, które niby wyglądają naturalnie ale każda jest oznaczona kółkiem namalowanym dookoła kredą i wielką kartką z numerem dowodu.

[Surykatka]

Ja się tu kategorycznie nie zgodzę, że to o jakąś martyrologię chodziło. Pasikowski ma swój styl, po obejrzeniu jego filmów "Psów", "Reichu" i "Demonów wojny wg Goi" doszłam do wniosku, że z nim jest tak jak z Tarantino czy Stone'em, tylko na mniejszą skalę. Jego postacie zawsze są lekko przerysowane, tak że nie możemy ich brać całkowicie dosłownie, bo przeciez tacy faceci jak Andre czy Alex nie istnieją, ich przerysowane bycie twardym i niewzruszonym to po prostu taki zabieg stylistyczny. Ale to przecież nic złego, gdyby te postacie takie nie były, ich teksty nie stałyby się kultowe. To samo widzę w "Pokłosiu" choć film o ociera się o historię to jednak postacie ciągle są przerysowane i odrealnione, co przede wszystkim tworzy ten niesamowity klimat thrillera. I mnie się takie nowatorskie podejście do historii podoba, nie jest sztywno i poważnie w taki cmentarny sposób, jak często bywa w filmach dotykających pogromów. Przez ten styl i czasem aż przejaskrawione elementy mamy żywy i emocjonujący film, a nie pomnik.