strata znajomych/przyjaciół

[kosmowski.be]

Jak przeżywacie śmierć kogoś znajomego/przyjaciela? Ja od jakiegoś czasu ciągle dostaje takie "newsy". Dzisiaj dowiedziałem się, że zmarł mój kolega. Miał 20 lat.. Jak sobie radzić z tym?

[BlueMan]

Nie jest to na pewno przyjemna.
No ale cóż - "zdarza się". Nic na to nie poradzisz. Trzeba żyć dalej

[Amelia79]

Na pewno pozwolić sobie na czas żałoby po kochanej osobie, na wspomnienia, refleksje, nawet płacz
i stopniowy powrót do normalności...
Nie udawać, że nic się nie stało, że "tak już jest", "trudno".
Odejście kogoś bliskiego boli. Mnie pociesza nadzieja spotkania się z nimi po śmierci.

[KenWatanabe]

Jeśli to nie ktoś bardzo bliski tylko zwyczajny znajomy to mówi się trudno i idzie się dalej.
Jeśli to na prawdę przyjaciel, przyjaciółka albo ktoś podobny to nie obejdzie się bez refleksji i żalu ale intensywne zamartwianie się miesiącami to już za dużo. Oczywiście pogodzenie się z czymś nie znaczy zapomnienie.

[Iwons]

W Sylwestra straciłam kogoś naprawdę mi bliskiego. Płaczu i żalu nie było końca, ale trzeba było się wziąć w garść i iść dalej. To chyba jedyna recepta, bo cóż innego można począć?

[blues]

Niedawno zmarł mi kolega z pracy. Lubiliśmy się. Fajny, dowcipny. Takich ludzi zawsze szkoda.
Nie jestem wierzący, a mimo to poszedłem na pogrzeb dla niego i dla siebie. Nie wiem, czy patrzył na mnie z góry, bo nie wierzę, że góra istnieje, ale poszedłem. Położyłem kwiaty.
Gdyby ktoś zachował się tak nad moim grobem jak ja nad jego to "byłbym po śmierci zadowolony" :-)
Trzeba chyba się zastanowić nad tym co w danej chwili chciałby nieboszczyk, a przed chwilą nasz znajomy, przyjaciel... i spełnić te jego niewypowiedziane prośby.
Potem, no cóż... zapomnimy o nim. O nas też zapomną, ale warto wspomnieć "taki był fajny, pamiętacie?" i do niego się w duszy uśmiechnąć.
Śmierć jest koleją rzeczy tak jak narodziny.

[Skubana]

Jak przeżywacie śmierć kogoś znajomego/przyjaciela?

Hm. Jakiś czas temu zmarł mi kumpel, młodo. Znałam go ponad 9 lat. Na początku szok, pytanie "dlaczego?!", płacz, załamka. Później pogrzeb. Po jakimś czasie wniosek "stało się i już, życia mu się nie wróci" i pogodzenie się ze śmiercią. Ale dziś chłopaka pamiętam jakbym widziała go "wczoraj".
Metody na radzenie sobie ze śmiercią raczej nie ma. Po prostu po cierpieniu po czyjejś stracie przychodzi czas, kiedy "wszystko wraca do normy" i już.

[NighTHawK]

cóż napewno jest to bolesne dla każdego z nas, ale trzeba żyć dalej.
Należy zachować tą osobę w pamięci i wspominać najlepsze chwile spędzone z nią, ponieważ już jej nigdy nie spotkamy...

[LesBleus]

Jakiś czas temu zmarł mój kolega z liceum. Ostatni raz kiedy go widziałem (jakieś dwa miesiące przed śmiercią) wyglądał zupełnie normalnie (zmarł na raka mózgu) nic nie wskazywało, że coś może być nie tak, dlatego jak sie dowiedziałem o jego śmierci to nie mogłem w to uwierzyć. I w zasadzie dalej nie wierzę. Ale to przynajmniej sprawiło, że nie czułem żalu, smutku. Nie byłem w ogóle przygnębiony tą sytuacją bo nie przyjąłem do wiadomości, że ktoś w wieku 20 lat może umrzeć ot tak