Wiersze autor: Marek M. (Ultras)

[Ultras]

Jestem początkującym wierszokletą. Piszę gdy czuję taką potrzebą, piszę gdy mam wenę, piszę gdy mam natchenienie...piszę tylko gdy naprawdę "to" czuję.

Mój pierwszy tutaj zamieszczony wiersz jest typowym "romantykiem". Napisałem go dla kobiety bardzo mi bliskiej, wiersz jest przepełniony wspomnieniami.

"Gwiazdko"

Ciemne niebo a na nim gwiazd miliony,
wśród których jedna od wszystkich razem cenniejsza.
Tylko na tę jedną gwiazdkę uwagę zwrócić mogę,
inne są dla mnie obojętne - martwe, bezduszne w swojej pustce.
Gwiazda świecąca promieniami radości i miłości,
omija mnie w drodze swojego serca.
Oddam wszystko aby nigdy nie zagasła,
marzę aby tylko dla mnie błyskała.
Dzwony w ciele moim nie przestają śpiewac o niebiańskiej miłości tak bardzo ode mnie oddalonej,
lecz więcej wartej niż całe doczesne życie,
które to skończylo się w momencie gdy straciłem serce.

[hitman1986]

"Gwiazdko"

Świetny wiersz... Serio... Nie znam się na poezji, ale mi się bardzo podoba... Kiedy go napisałeś ?!

[Ultras]

Ten wiersz napisałem podajże w maju tego roku. Fajnie, że Ci się podoba:) Za jakiś czas zamieszczę kolejny wiersz.

[ Dodano: 29 Gru 2007 18:09 ]
Zapraszam do czytania; to jest mój ulubione wiersz.


"Propaganda"

Jestem młody, a więc głupi...nie mam swojego zdania, robię to, co inni.
Przychodzi dzień siódmy, lewą nogą mimo woli wchodzę w godziny obłudy.
Wiara moja ulatuje i chowa się do szkatułki, aby ustrzec się tego, co ją zabrudzi.
Wychodzę z domu i podłączam się do rdzennych ludzi.
Bezwładnie podążam przed siebie.
Siadam w ławce, on wchodzi i głos podnosi; prawdziwy dyrygent, głos wiary, słowo ludu, władca marzeń.
Ludzie wpatrzeni w całość widzą tylko miłość.
Ja widzę bród naniesiony przez Babilon.
Wstaję, siadam, klęczę, śpiewam - robię to, co on chce, a dusza moja płacze, bo wie, że to nie tak było napisane.
Ksiąg nigdy nie wdziałem, lecz wiem, że to, co czeka na mnie w szkatułce jest silniejsze od największej obłudy.
Jest to moja wiara, prawdziwe marzenie, moje osobiste wyobrażenie Ojca Pana, który tylko mnie rozumie.
Słychać dźwięk setek dzwonków, jeden o drugiego się obija.
Propaganda.
Wychodzę - w głowie pustka.
Cały rozum został tam, tonąc w znoju ludzi, którzy wiarę przerobili na instytucję.
Zwykła sekta, lecz legalna i przez lód wychwalana.
Człowiek nie wie, co się wokół niego dzieje.
Przez lata wytarta z naszej głowy prawda w większości nie chce się odradzać.
Żyję i wierzę, tylko dzięki ludziom, którzy dają mi nadzieję na powrót tego, co zostało umiejętnie wyrzucone otchłań, pożarte przez kłamstwo i pieniądze.
Wracam do domu, mijam twarze takie same jak te z którymi parę chwil temu obcowałem.
Otwieram drzwi, siadam i czekam.
Trwa we mnie walka - niewygodna dla życia prawda, która wraca do mnie ze szkatułki czy kłamstwo, które dla życia każdego człowieka zmienia w monotonne morze.
Po raz kolejny wygrałem - żyję swoim życiem.

[SZAJBA]

To bardzo dojrzały wiersz i nowoczesny w sposobie narracji.To już POEZJA....
Dziękuję...[ To da raba - to po hebrajsku.]